Τεράστιο ρόλο έπαιξαν οι αυλοί στη μουσική ζωή της αρχαίας Ελλάδας. Μόνοι ή συνδυασμένοι με την κιθάρα ή το τραγούδι, συνόδευαν σχεδόν όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις (θρησκευτικές τελετές, διονυσιακές πομπές, δράμα, αγώνες, συμπόσια κ.λπ.).

Πολλά έχουν γραφεί για την καταγωγή τους. Μία από τις αρχαιότερες πηγές πληροφόρησης που έχουμε είναι το πάριο χρονικό (ή μάρμαρο). Μαθαίνουμε λοιπόν ότι πρώτος ο "Φρύγας Ύαγνις" εφηύρε τον αυλό στις Κελαινές (Φρυγία) κι έπαιξε τη φρύγια αρμονία

 

Κατά άλλη παράδοση, ο αυλός ήταν εφεύρημα της Αθηνάς. Όταν όμως στην αντανάκλαση των νερών είδε το είδωλο του προσώπου της παραμορφωμένο όταν έπαιζε, πέταξε μακριά τον αυλό. Ο αυλός έπεσε στη Φρυγία. Εκεί τον βρήκε ο Μαρσύας. Ο μύθος αυτός είχε για κύρια σκοπιμότητα τον εξελληνισμό της καταγωγής του αυλού, μια και πολλοί συντηρητικοί αντιστρατεύονταν τη χρήση του, λέγοντας ότι πρόκειται για όργανο ξένο και βαρβαρικό